Lees het gewoon

Heb A visit from the goon squad uit. En het is zo knap hoe subtiel Jennifer Egan een ketting rijgt van diverse personages die op een of andere manier met elkaar gelinkt zijn. Via werk, familie, of een gedeeld verleden. Ik had even een hiccupje bij het hoofdstuk over een ooit succesvolle maar nu uit de gratie gevallen marketeerster. Maar als Dolly de pr van een Afrikaanse dictator gaat doen om zijn imago op te vijzelen (inclusief blauwe hoed om hem liever te doen lijken), dan ben ik weer helemaal terug. Bovendien beschrijft Jennifer Egan levendig hoe Dolly, met wie ooit iedereen bevriend wilde zijn om haar connecties, in de pr-goot belandt en daar weer uit omhoog krabbelt.

Levendig is sowieso van toepassing op dit boek. Volgens de NRC-recensie van Pieter Steinz die ik hiervoor al aanhaalde beschrijft Jennifer Egan ‘de manier waarop Amerika in de laatste decennia is veranderd, […] aan de hand van een groot aantal personages die in hun ontwikkeling (lees: teloorgang) worden gevolgd’. Dat klopt. Maar als dit je te literair of abstract in de oren klinkt, laat dat je absoluut niet weerhouden het boek te lezen. Lees het dan omdat je verschillende personages door de tijden heen en door andermans ogen leert kennen. Lees het omdat je echt je favorieten krijgt (voor mij: Sasha en Rolph) en mensen aan wie je je gaat ergeren (voor mij: Lou). Lees het om het ene hoofdstuk dat geheel en al in PowerPoint is geschreven door een recalcitrant, maar lief pubermeisje over haar autistische broer. Ach wat, lees het gewoon.